“Ik ben het zeker: ons poes jaagt nóg achter haar speeltje”
Vanaf de eerste dag dat Klara nieuwsgierig haar kopje binnen stak, via de glazen schuifdeur van hun veranda, stal de poes de harten van Anja en Piet. Vandaag is Klara er niet meer, maar in hun herinneringen ziet het koppel de kat nog vaak speels jagen.
“Waar is die eerste zomer heen, toen we pas in deze rustige wijk woonden?”, droomt Piet. “Genietend in onze ligstoelen, net verhuisd. Terwijl ik plannen maakte voor een moestuin, sprong er over het tuinhek een mooie tabby. De poes was mensen gewoon, want ze liep niet weg. Ze hield alleen wat afstand.”
Naar innige vriendschap
Een afstand die al snel kleiner en kleiner zou worden. “We hunkerden beiden naar een huisdier, en kochten dus met plezier kattenvoer voor de poes. Zo groeiden Klara en wij stapje voor stapje, letterlijk, naar elkaar toe. Tot ze voor het eerst met haar kopje in onze veranda gluurde en parmantig binnen wandelde. Om ons vervolgens niet meer te verlaten, toch niet meteen …”
Mooie herinneringen
Klara kon uren jagen achter haar favoriete speeltje, op de warme tegels aan het raam”, glimlacht Piet. “Maar ze was al niet meer zo jong, en stierf na een paar jaar. Op die korte tijd was ze echt familie geworden. Daarom gaven we haar een mooi afscheid via Rainbowbridge , een organisatie die zich daarvoor inzet. We hebben Klara begraven in een mooi kistje uit eik, gemaakt door Stijn Van Den Bossche , uiteraard mét haar speeltje.”